Mexico-Stad^MX

Mexico-stad zinkt. Zes centimeter per jaar. Zachtjesaan. Natuur­lijk was het geen goed idee om een stad op te richten op een klein eiland in het midden van een meer. En meer nog, om het Texcoco-meer later droog te leggen en er de funde­ringen van een miljoenen­stad de modder in te jagen.

Ondanks alles is het een stad die blijft bewegen. Ook al is het niet steeds duide­lijk in welke rich­ting. Het maakt deel uit van haar contra­dictorische na­tuur: een stad geobse­deerd door haar verleden, maar open voor alles wat nieuw is. Met een archi­tectuur die door­heen de geschie­denis tot op de dag van van­daag steeds opnieuw is gede­finieerd door de speci­fieke relatie tussen massa en leegte, tussen mono­litische monu­mentaliteit en open ruimte.

Het is verbazing­wekkend hoe Mexico-Stad zich als enige in het reis­portfolio van planopli leent tot een lang­durig verblijf. Bezoeken aan kwaliteits­volle 20ste-eeuwse en heden­daagse architectuur­projecten schakelen zich moeite­loos aan elkaar. Tege­lijk kan de reizi­ger de tijd nemen om zich onder te dom­pelen in de cultuur en de overige passies van de warme en goed­lachse Mexi­canen: kleur, eten en feesten.

Eigenlijk is Mexico-stad niet aan het zinken. De ciudad dobbert. Als kurk. Hoe hard je ook pro­beert haar onder water te duwen, ze komt steeds weer naar het oppervlak. Ze zweeft.